woensdag 20 februari 2008

PVDA in 2008(13):"Hervorming eerst, niet socialisme"

Op Solidair.org,dinsdag, 11 mei 2004, 12u06 kon Jo Cottenier uiteindelijk beweren:

"Recht op brugpensioen op 55 jaar, met verplichte vervanging door jongere, werd door een overgrote meerderheid van onze leden als de prioritaire eis voor werk naar voor geschoven. Niet alleen voor de kiescampagne, maar vooral in voorbereiding van de aanvallen die de regering plant…."

Dus in de EERSTE PLAATS is het resultaat, een (dat hoopt hij toch…) goed scorend programmapunt dat in VERKIEZINGEN het mogelijk kiespubliek zo goed mogelijk zal aanspreken.
In de tweede plaats dient de eis, om de PVDA, bij de werkers "in hun strijd en actie" te doen over te komen als de beste verdediger van de belangen van de werkers. ("Denk aan ons in de komende verkiezingen!")
Uiteindelijk heeft Jo Cottenier al zijn kennis gebruikt om de "keuze", op een VOORAF OPGESTELD lijstje met PRIORITAIRE problemen, voor WERK (en tegen werkloosheid, tegen afdankingen, sluitingen en herstruktureringen al dan niet het gevolg van door Europa opgelegde privatisering van overheidsbedrijven en overheidsdiensten…) als (strijd?-) doel naar voren te schuiven: brugpensioen op 55 met aanwerving van een jongere.
Een gelijkaardige inzet en een gelijkaardig gebruik van kennis, vertoonde Hendrik De Man als partijideoloog van de BWP in het ontwerp van Het Plan met "antikapitalistische hervormingen" zowel als STRIJD-objectief als ook VERKIEZINGS-programma.
Vervolgens heeft Jo Cottenier het alleen over deze "prioritaire eis":

Laten we vooreerst duidelijk stellen dat "recht op brugpensioen" niet gelijkstaat met "verplichting" om met brugpensioen te gaan. Het is een vrije keuze. Wat wél een verplichting moet zijn is de vervanging door een jongere.
Elke arbeider of bediende
kan dus zelf de afweging maken. Hij/zij zal bijvoorbeeld snel merken dat brugpensioen een fors inkomensverlies meebrengt. Als bruggepensioneerde krijg je, naast de werkloosheidsuitkering, een aanvullende uitkering, maar die bedraagt maar de helft van het verschil tussen je werkloosheid en je vroegere nettoloon. Dat is al een fors maandelijks verlies. En, tenzij een cao anders bepaalt, heb je ook geen recht meer op dertiende maand of vakantiegeld. De weerslag van brugpensioen op je latere pensioen is dubbel: de jaren brugpensioen worden beschouwd als "gelijkgesteld" met gewerkte jaren voor de berekening van het pensioen. Dat heeft het voordeel dat je je loopbaan blijft vervolledigen tot aan je pensioen. Een bruggepensioneerde moet verplicht tot zijn 65e wachten om met pensioen te gaan. Dat heeft als nadeel, vermits het pensioen berekend wordt op het inkomen van de gehele loopbaan (dus ook de jaren brugpensioen), dat je een kleiner pensioen zal trekken dan wanneer je tot je pensioen was blijven werken. Het zijn allemaal factoren die in rekening moeten gebracht worden. …
De eis "recht op brugpensioen op 55 jaar" houdt natuurlijk niet in dat we de strijd tegen de werkdruk en de onderbezetting opgeven. …

Waarom niet recht op pensioen op 55 jaar?
Inderdaad. In het volledige eisenprogramma komt de partij op voor 40 jaar als volledige loopbaan (in plaats van 45 nu) en voor het recht op (vervroegd) pensioen vanaf 55 jaar. …
Enerzijds zouden veel meer werkende mensen een volledige loopbaan halen en anderzijds zouden ook de pensioenen verhoogd worden omdat ze berekend worden in 40-sten in plaats van in 45-sten. …
Een brugpensioenregeling is meestal voordeliger dan vervroegd pensioen. Ten eerste omdat je bij vervroegd pensioen geen volledige loopbaan haalt, waardoor je voor de rest van je leven een lager pensioen krijgt. Bovendien wordt de werkloosheidsvergoeding berekend op het laatste loon en het pensioen op de hele loopbaan.
In de huidige situatie kiezen we bij voorkeur als centrale eis het brugpensioen op 55, boven het pensioen op 55. Omdat brugpensioen een eis is die heel sterk leeft bij de mensen en omdat de regering precies daarop zijn aanvallen concentreert. …
Dit geeft een veel bredere basis voor mobilisatie dan de misschien juistere maar nog te populariseren eis recht op pensioen vanaf 55 jaar….
De regering wil op de eerste plaats tegemoet komen aan de patroons die klagen dat de sociale zekerheid hen te veel kost. De vergrijzing van de bevolking dreigt die prijs nog te doen oplopen, omdat de uitgaven voor de pensioenen en de ziekteverzekering onvermijdelijk mee stijgen. "[1]

Ergens vroeger zegt hij, in het artikel in Marxistische Studies dat hierover gaat: "Het gaat hier niet over het probleem van 'de vergrijzing' maar om de verlaging van de patronale lasten".
Hier zegt hij in feite dat "de vergrijzing" effectief een reeël probleem is, maar dat daar niet de werkers de dupe van moeten zijn. Dus hij stelt de discussie op het terrein waar de kapitalisten ze stelt: "de vergrijzing". Zo wordt er niet gepraat over de EIGENLIJKE INZET, IN HÉÉL EUROPA:

De TOEËIGENING door de kapitalisten, van het collectief bijeengelegd loon dat moest dienen om een inkomen te verschaffen aan degenen die eigenlijk wél moeten maar waarvoor het fysiek moeilijk wordt: het verkopen van hun arbeidskracht om zich een inkomen te verschaffen .
Doordat de werkers zo aan die mede-werkers (en ELKE werker kan mogelijk in zo'n situatie belanden!) een menswaardig inkomen garandeerde, nam zij TEGELIJK een loonsVERLAGENDE concurrentie BINNEN de werkers weg. Als ouderen of werklozen omwille van een inkomen slechter betaald werk wel moeten aannemen om te overleven vormt dit een neerwaartse druk op het gemiddeld arbeidsloon.
Daar waar uiteindelijk de partijleden prioritair kozen voor "strijd voor een job voor iedereen" en daarom wel een keuze MOESTEN doen voor het ordewoord "brugpensioen op 55 met aanwerving van een jongere" , wordt het door Jo Cottenier gemanipuleerd tot "een mogelijke en 'te halen' oplossing" voor de EIGENLIJKE verzuchting bij veel werkers IN HEEL EUROPA en in strijd met het EUROPA VAN HET GROOTKAPITAAL: "VOLWAARDIG en LEEFBAAR pensioen op een LAGERE pensioenleeftijd".

Jo Cottenier legt zijn kunstgreep verder uit:

"… willen de patroons overstappen op het Amerikaans systeem: een laag basispensioen en aanvullende pensioenfondsen.
Maar zelfs voor het basispensioen willen ze niet meer betalen. De patroons willen de stijgende uitgaven opvangen door minder pensioenen te laten uitbetalen en de bijdragebasis te verbreden. Daarom wil de regering de mensen langer laten werken, de brugpensioenregeling verstrengen en méér mensen aan het werk houden. Uitbreiding van het brugpensioen gaat hier inderdaad regelrecht tegenin.
Toch is het perfect mogelijk om meer mensen een leefbaar brugpensioen toe te kennen, ook vergrijst onze bevolking. Voorwaarde is dat nieuwe fondsen worden aangeboord, dat het wettelijk stelsel van de sociale zekerheid wordt geherfinancierd. Dat de ondermijning door vermindering van de patronale bijdragen wordt gestopt en dat een vermogensbelasting wordt geheven op de grote fortuinen…."[2]

Jo Cottenier moet erkennen dat "brugpensioen" eigenlijk niets met pensioen te maken heeft, eerder met een AFDANKINGSREGELING. De eerste zin " Aanvankelijk is het brugpensioen ingevoerd om de werkloosheid te bestrijden" is dan ook misleidend.
Brugpensioen is ingevoerd om de harde strijd van oudere sindikaal bewuste … en door ancienniteit duurdere… werkers te verleiden om zich toch maar te laten afdanken.(herinnert u zich nog de bezetting van RBP-Anterpen, VTR-Mechelen en ook Continental Pharma…?)
Zij werden, mede door de argumentatie van reformistische vakbondsleiders hiertoe verleid, door te spreken van "brug-PENSIOEN" in plaats van "bijdrage bij de werkloosheidsvergoeding bij AFDANKING" en door de toevoeging "vervanging door een -goedkopere, hopelijk volgzame en niet zo'n sindikaal strijdbare - jongere".
Het EERSTE wat dan later voor de bijl ging, in de onderhandelde "overwinning" die volgde op een strijd "voor behoud van - zoveel mogelijk - werkplaatsen" bij aangekondigde afdankingen of sluiting, was de VERPLICHTING van aanwerving van een jongere…

"Aanvankelijk is het brugpensioen ingevoerd om de werkloosheid te bestrijden. Wie op brugpensioen ging moest vervangen worden door een werkloze. Tegenwoordig komt het brugpensioen in verschillende vormen voor.
Het wettelijke stelsel van brugpensioen is vastgelegd in cao 17. Ontslagen werknemers kunnen met brugpensioen vanaf 60 jaar, na minimum 25 jaren loopbaan. In nagenoeg alle sectoren bestaan cao's die de brugpensioenleeftijd terugbrengen tot 58 jaar of minder. Er bestaan ook speciale voorwaarden voor nachtarbeid. De bruggepensioneerde moet vervangen worden door een werkloze.
Gedurende vele jaren is het brugpensioen gebruikt om in geval van herstructurering of sluiting mensen af te danken. In dat geval kan brugpensioen worden toegekend tussen 50 en 55 jaar, zonder vervanging door een werkloze.
Recentelijk kent de Canada Dry-regeling (het oneigenlijk brugpensioen) een sterke opgang. De patroons beslissen à la carte over leeftijd van uittreding, zonder enige verplichting tot aanwerving. Het sociaal statuut is dat van een oudere werkloze, het financieel statuut dat van het brugpensioen.
Met haar plannen om mensen langer te doen werken viseert de regering vooral de brugpensioenen en de ouderen. In heel Europa is de voorbije jaren strijd gevoerd tegen de geplande pensioenhervormingen. Meestal gaat het over het optrekken van de pensioenleeftijd, het verhogen van de volledige loopbaan en een verhoging van het aantal dienstjaren bij de berekening van het pensioen. In België laat de pensioenregeling op dit ogenblik weinig of geen manoeuvreerruimte omdat België al de hoogste pensioenleeftijd heeft, de langste loopbaan en de minst voordelige berekening (op de hele carrière).
Waarschijnlijk neemt de regering vooral de vervroegde uittreding onder vuur. Slechts één op de vier van de 55-plussers is nog aan het werk. Volgens de Europese richtlijnen moet dit één op de twee worden…"[3]

Door dus in BELGIË te strijden voor behoud van brugpensioen op 55, met aanwerving van een jongere, voeren de werkers in België zonder dat ze dat zelf beseffen eigenlijk strijd tegen het Europa van het Grootkapitaal, zegt Jo Cottenier.

Lenin bestempelde kaders zoals Jo Cottenier, BINNEN de revolutionaire partij, als zijnde "economistisch".
De partijleden van de PVDA gaven zichzelf in 1995 de opdracht dit economisme (in de vorm van zowel spontaneïsme alsook intelectualisme) bij kaders, zoals Jo Cottenier, actief te bestrijden.

Lees het laatste artikel in deze reeks over de ON-demokratische besluitvorming over de politieke lijn van het 8e congres (2008)

[1] Solidair.org,dinsdag, 11 mei 2004, 12u06, Jo Cottenier.

[2] Solidair.org,dinsdag, 11 mei 2004, 12u06, Jo Cottenier.

[3] Solidair.org,dinsdag, 11 mei 2004, 12u06, Jo Cottenier.

Geen opmerkingen: