Over "strijd voor herstel koopkracht"

Hoofdredacteur van Solidair, David Pestiau in het weekblad van de PVDA op 5 februari:

"…..“De stakingsgolf die enkele tientallen Vlaamse bedrijven in januari trof, heeft al 137 miljoen euro gekost.” Zo dramatiseerde de beurskrant De Tijd op 1 februari. …
“De werkenden kregen de jongste jaren een wat kleinere spie van de totale taart”, moet de gedelegeerd bestuurder van Voka, Philippe Muyters, nochtans toegeven.
Hij weet niet hoe waar dat is: tussen 1980 en 2006 is het aandeel van de lonen in het nationaal inkomen gezakt van 59 naar 51 %. Anders gezegd, als het aandeel van de lonen in de nationale taart vandaag even groot was als in 1980, dan zou de totale loonmassa 25 miljard euro groter zijn. En zouden wij allemaal 6.250 euro per jaar en per gezin meer hebben!
“Maar de taart is ondertussen zoveel groter geworden dat de gemiddelde werkende er in absolute termen op vooruitgegaan is”, durft Philippe Muyters zeggen. Hij snapt dan ook totaal niets van het waarom van de stakingen. Wie heeft die taart doen groeien, mijnheer Muyters? U niet en geen enkele van uw vrienden aandeelhouders. Ze zijn er wel in geslaagd om in diezelfde maand januari voor 24 miljard gestolen euro’s in rook te laten opgaan op de Beurs van Brussel… Daarmee vergeleken stelt die 137 miljoen euro van de stakingen echt niets voor. Nochtans is die verspilling voor u geen reden om tekeer te gaan tegen de ‘beurshysterie’ en de georganiseerde fraude en ook niet om te pleiten voor het ‘onwettig’ maken van de financiële speculatie.
Uw probleem is, mijnheer Muyters, dat u niet kunt toegeven dat zij die deze taart hebben doen groeien – de echte taart, die van de reële rijkdommen – alleen de werkende mensen van dit land zijn (van het noorden evengoed als van het zuiden). Maar zij zagen hun arbeidsomstandigheden de laatste twintig jaar verslechteren, hun uurroosters alsmaar flexibeler worden, zij kregen steeds meer een tijdelijk contract. Ook de werknemers van grote fabrieken als Ford, Opel, Bekaert en nog meer bij hen die ondertussen in een onderaanneming zijn terechtgekomen. Vooral zij zijn de voorbije weken in staking gegaan om een heel klein deel van de taart te eisen dat u hen hebt afgepakt.
En dus, zolang u de bakkerij van onze economie in bezit hebt, hebben de werkende mensen het recht om een groter deel van de taart te eisen. Ze hebben ook stakingsrecht. Het recht ook om vaste contracten en stabiele uurroosters te eisen. Ze hebben recht op echte loonsverhogingen. Want met onze inkomens kunnen we onmogelijk de enorme prijsstijgingen voor energie compenseren en onze koopkracht op peil houden. De werkende mensen hebben het recht, mijnheer Muyters, om ooit van u en uw vrienden, te eisen dat u hen de sleutel van de bakkerij geeft. "

David, hoofdredacteur van een communistische krant BESCHRIJFT alleen maar

David schrijft hier in feite een Open Brief aan gedelegeerd bestuurder van Voka, Philippe Muyters.
De laatste moet erkennen, volgens David, dat " tussen 1980 en 2006 is het aandeel van de lonen in het nationaal inkomen ("de totale taart")gezakt van 59 naar 51 %. Anders gezegd, als het aandeel van de lonen in de nationale taart vandaag even groot was als in 1980, dan zou de totale loonmassa 25 miljard euro groter zijn. En zouden wij allemaal 6.250 euro per jaar en per gezin meer hebben!"
David wordt kwaad als Philippe durft beweren dat doordat het nationaal inkomen gestegen is("de taart is groter geworden"), het inkomen van de werkers uitgedrukt in euros toch gestegen is.
Maar David DURFT DEZE stelling niet te weerleggen!
David durft inderdaad wél te zeggen tegen Philippe Muyters: " Zolang u de bakkerij van onze economie in bezit hebt, hebben de werkende mensen het recht om een groter deel van de taart te eisen. Ze hebben ook stakingsrecht. Het recht ook om vaste contracten en stabiele uurroosters te eisen. Ze hebben recht op echte loonsverhogingen. Want met onze inkomens kunnen we onmogelijk de enorme prijsstijgingen voor energie compenseren en onze koopkracht op peil houden. De werkende mensen hebben het recht, mijnheer Muyters, om ooit van u en uw vrienden, te eisen dat u hen de sleutel van de bakkerij geeft."

Dit is niet meer of minder zeggen: "Kijk eens wat de PVDA durft zeggen! Dit zal ze ook ooit durven zeggen als jullie doormiddel van jullie stemmen, verkozenen van ons in het (federaal?) parlement weet te plaatsen."
Maar voor de rest BESCHRIJFT David gewoon iets wat onder zijn neus heeft plaats gehad. Hij heeft er geen deel van uitgemaakt. Hij weet het ook niet te analyseren wat er precies gebeurt en waar het naar zou moeten leiden.

“Koopkracht” is niet hetzelfde als “arbeidsloon”

Door mee te gaan in de diskussie over "de koopkracht", verdoezelt David hier de essentie van het kapitalistisch systeem en de betekenis van "arbeidsloon".
Onder het kapitalisme groeit een aandeel van mensen die alleen maar een leven kunnen uitbouwen als zij hun arbeidskracht verkopen, hun fysische en geestelijke capaciteiten verkopen aan de kapitalisten opdat zij, die kapitalisten dus, voor de duur van de arbeidstijd, hierover kunnen beschikken. In die arbeidstijd produceert het geheel van werkers voor de kapitalisten meer waarde dan dat het geheel van hun loonmassa "waard" is. Die meerwaarde (jaarlijks kun je dit op wereldschaal uitbeelden door de som van alle nationale inkomens bijéén min de totàle loonmassa voor de werkers) wordt onder het kapitalisme toegeëigend door de kapitalistenklasse (en onder hen herverdeeld)
Het arbeidsloon: daarvan wordt alles bekostigd wat de werker levend houdt, hem een zeker bestaan verzekerd, zijn gezondheid in stand houdt en zorgt voor de reproductie van werkers. Dus moet hij hiervan betalen: gezondheidszorg, onderwijs, voeding, behuizing en de kosten voor levensonderhoud voor diegenen van zijn klasse die om allerlei redenen hun arbeidskracht niet (meer) kunnen verkopen omdat zij te jong, te oud, te ziek of te gehandicapt zijn.
Dus maakt deel uit van dit arbeidsloon, ALLE vormen van afromen van meerwaarde die dan moet dienen VOOR die (vooral collectieve) levensvoorzieningen: dus alle vormen van "patronale lasten" belastingen op winsten of omzet enz… Als men spreekt over "koopkracht" heeft men het alleen maar over de mogelijk van directe aankoop van goederen (en diensten). In feite heeft men het dan alleen maar over het overgebleven individuele gedeelte.
Door alleen maar de werkers te verdedigen in hun spontane stakingen om hun gedaalde koopkracht te herstellen, "vergeet" men duidelijk te maken dat het arbeidsloon van de werkers al jàren lang blijft dalen en dat nog blijft doen, zelfs als men "de koopkracht" zou weten te herstellen. De werkers betalen op 8 jaar in België nu het DUBBELE aan "behuizingskosten". Omwille van de AFNAME van al die vormen van INDIRECT of COLLECTIEF arbeidsloon, moeten de werkers van hun OVERGEBLEVEN loon opnieuw méér voor hun gezondheid, pensioen, onderwijs enz.. betalen. Als de werkers dit niet zouden doen, zullen de zieken, de ouderen, de steeds jongeren ZELF (opnieuw) hun arbeidskracht moeten verkopen om in leven te blijven. Om degenen een inkomen te verschaffen omdat hij werkloos is (hij KRIJGT gewoon zijn arbeidskracht niet verkocht aan een redelijk loon) zal helemààl niet meer gesproken worden.

Tussen twee haakjes: doordat al die bovengenoemde categoriën GEDWONGEN (weer) hun arbeidskracht MOETEN verkopen, zal door de neerwaartse druk het gemiddeld arbeidsloon weer ontdaan worden van zijn "herstel van koopkracht".
Sommige "diensten" (water, telecommunicatie, energie, openbaar vervoer) werden wellicht voor een deel "gesubsidieerd" door één of ander vorm van (indirect of collectief ) arbeidsloon (of één of andere vorm van afroming van meerwaarde hetgeen HETZELFDE is). Door de "liberaliseringen" of "privatiseringen" of "opheffen van het staatsmonopolie" moeten de werkers voor die diensten van hun OVERGEBLEVEN loon meer betalen.

Om dit te stoppen moeten de werkers niet alleen maar "gebruikmaken van het stakingsrecht dat ze nu nog hebben" om hun "koopkracht te herstellen". Zij moeten ook niet slechts doormiddel van stakingen "druk uitoefenen op Nationale Vakbondsleiders in hun IPA-onderhandelingen". Nee, zij moeten de "onteigenaars onteigenen" Niet in een nog Unitaire of Federaal België, maar in en tegen het Europees staatsapparaat van de Europese monopolies die deze algehele loonsdaling (en dus verhoging van de uitbuitingsgraad) VOORTDUREND organiseert.
Dit zal tevens de beste bijdrage zijn aan de strijd van de werkers elders in de wereld van wie het loon virtueel geen "koopkracht" heeft. Het gaat om dat deel van de werkers die hun arbeidskracht moeten verkopen aan dezelfde geglobaliseerde kapitalistenklasse, maar in generlei mate ook maar IETS van de waren, in de productie waaraan zij OOK bijgedragen hebben, KUNNEN kopen.